متن آهنگ دوخت مجید مهرطلب

مهربون ترین رفیق نیمه راه من برید ازم هرجوری خواست دوخت
انقدر تنها شدم خودمو بغل گرفتم اونجا واسه ی خودم خیلی دلم سوخت
کی میگه بدی از هر دست از همون دست میگیری
من از این به بعد به سایه ی خودم هم نمیگم دوست
میرفت و من دست بسته فقط نگاه نگاش کردم
میدونه خدا چقدر توی دلم صدا صداش کردم
این پرنده موندنی نبود منم رهاش کردم
به صداش سخته بد عادت شی لنگ چشماش شی نباشه
بافتن موهاش و با دستای خودش یاد داده باشه
صداش کنی نگاش کنی پاشی از خواب و ببینی که نباشه
میرفت و من دست بسته